Baharları çiçekler açan bir ormanda bir tutam ot olmak

Gün batımı gibi ömrüm,

hep akşam üstü

hep kızıla bulanmış bir gökyüzü

hep bırakıp gidecekmiş gibi sevdiklerim,

hayatımın kıyısında oturur.

Hayat...

Son yudumu gibi bir bardak demli çayın,

masada kalan son parçası gibi bir simidin

Elim varmıyor tüketmeye...

Yapraklarını rüzgara bırakan bir ağaç yalnızlığı

yüksek tepelerde dolaşan bir kartalın özgürlüğü

başlangıçları unutmuş yüreğimde...

Oysa ben,

baharları çiçekler açan bir ormanda

bir tutam ot olmayı yeğlerdim.

Gün yine sona eriyor,

yarın düşleri yok yine düşüncelerimde,

yine bir başlangıcı yok hayatımın

bir yaş daha sona ermekte...

1262003-istanbul